Opdracht 12: een foto tot stand brengen met tenminste twee onbekenden erop. Je kon de opdracht benaderen als een portrettering, waarmee je een stukje identiteit van de gefotografeerden weergeeft; als een foto die een verhaal vertelt; een "candid camera" foto van mensen in het openbaar, of een abstract gemaakte plaat (door vervaging of vervorming).
Een lastige opdracht, omdat ik het heel eng vind om mensen zomaar te fotograferen - en nóg enger om ze er toestemming voor te vragen...
Maar ik had geluk: ik belandde in de stad (dat leek me de beste plek) in de intocht van Sinterklaas! En zo kon ik toch ongevraagd foto's nemen..
Dit vond ik op de een of andere manier de meest aansprekende met twee mensen erop (hoewel hij wel wat licht en vaag is):
Is het omdat het meisje helemaal zo klein niet meer is? Is het om de manier waarop ze haar handen op het hoofd van haar vader gelegd heeft? Of is het vanwege haar intense blik? Ik weet het niet, maar deze foto hééft iets voor mij..
En nu ik zoveel kindertjes op de foto gezet heb, heb ik ook maar een collage gemaakt van de mooiste emoties, om alsnog een betere invulling te geven aan de "Human & Mood"-opdracht:
P.S. Zie niet de traan op de wang van de jongen over het hoofd - hij had nét gehuild..
Dit vind ik dus heerlijk om te doen; zó zonde dat ik geen kindertjes in mijn directe omgeving heb..Sinterklaas zou vaker in de stad moeten komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten