...voor Jip!
Omdat hij maar blijft likken aan het wondje en ik hem een kraag niet aan wil doen (dan kan hij zich helemaal niet meer oriënteren!)
Het dragen van het ding vindt hij wel goed - hij laat het zich rustig aan- en uittrekken - maar tot mijn verbazing en ergernis weerhoudt het hem niet van het likken! Door de stof heen, dus! Ik heb zitten prutsen met maandverbandjes (een advies van de dierenartsassistente); die blijven lekker op hun plaats zitten maar aanbrengen op de juiste plek blijkt zeer lastig! Bovendien verschuiven ze met het pakje mee, dat rekt...
Keukenpapier heeft het ook niet helemaal: wel lekker groot, maar wondvocht en speeksel gaan er snel doorheen...
Maar nu heb ik het: keukenpapier met een washandje er bovenop; dat werkt!
Ik dacht dat Jip dik was met zijn bijna 14 kilo nu (hij doet het goed op zijn nieuwe dure voer dus, tijd om over te gaan op seniorvoer!), maar met zijn pakje aan is-ie echt een slanke den!
Gelukkig is hij inmiddels weer zijn oude zelf, dankzij de antibiotica en pijnstillers. En ik ben weer wat verpleegervaring rijker: temperaturen, bek openmaken om er de heel vieze pijnstiller in te spuiten, pillen verpakken in kaas, aan- en uitkleden, gedrag nauwlettend in de gaten houden...en de klok! Want hij moet zijn medicijnen op tijd hebben; 's avonds is het spitsuur wat dat betreft, drie medicijnen na elkaar (hij krijgt ook tweemaal daags oogdruppels)! Maar ik mag blij zijn met zo'n bijna voorbeeldige patiënt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten